Obserwatorzy

niedziela, 25 listopada 2012

Świąteczne rumieńce

 
 Witajcie,
moje włoskie słońce ciągle intensywnie świeci i nakręca mnie do działania. Dzisiaj prezentuję moje świąteczne czerwoności. Powstało trochę bombeczek, podstawka do kuchni i ocieplacz na kubeczek.










Następnym razem przedstawię dalszą część moich rękodzielniczych prezentów gwiazdkowych :)
Życzę udanego tygodnia!


sobota, 24 listopada 2012

Pizza


Pizza...

Czy jest w stanie ktoś odpowiedzieć na pytanie dlaczego ten plebejski placek wdarł się na światowe stoły i jest jednym z kilku najlepiej rozpoznawalnych symboli kuchni fast food?
Przepis na pizzę jest banalnie prosty, ot mąka, woda sól oliwa i odrobina drożdży sos pomidorowy i mozzarella. A przepraszam jeszcze kilka świeżych listków bazylii. Tyle jeśli idzie o podstawy. Nic wielkiego. Jak mawiał klasyk oczywista oczywistość...

Współczesna pizza bez cienia wąptliwości wywodzi się z Neapolu. To tam powstała najsłynniejsza na świecie Margherita nosząca imię Królowej Małgorzaty, na której to cześć została po raz pierwszy skomponowana. Słowo skomponowana nie pojawia się tutaj przypadkowo...we Włoszech nawet w kuchni wszysto jakoś gra, tańczy i śpiewa. Patrząc na cennik przeciętnej pizzeri w Polsce to odnajdzie ten rarytas zazwczyaj na pierwszej pozycji jako najtańszą i najprostszą pizzę. Niestety znając polskie upodobania kulinarne (byle co byle dużo) jak i sam marny efekt pracy polskiego pizzaiolo nie ma czego polecać. 

Czy wiesz że...
- sos pomidorowy to podstawowy składnik większości pizzy
- najczęściej pizza to dzieło dwóch "zawodników", pizzaiolo i furnar. Ten pierwszy wywija akrobacje kawałkiem ciasta i nakłada dodatki, ten drugi jest specjalistą od pieca i pieczenia.
- piątek to wg tradycji najwłaściwszy dzień na pizzę


Co innego prawdziwa Margherita,najlepiej zamówiona w neapolitańskiej pizzerii. Cieniutkie ciasto, dość elastyczne, pyszny, gęsty sos pomidorowy (ach te południowe pomodori dojrzałe na słoneczku Italii) i mozzarella di bufala. Oliwa z oliwek, bazylia et voila!

zaraz zaraz, a co z piecem?

No właśnie tutaj zaczynają się schody. Jeśli nawet popracujemy nad ciastem i wyjdzie nam "coś" to jeszcze nie oznacza pełni sukcesu. Można przecież zadbać o dobre składniki, przy odrobinie wysiłku uda się zdobyć włoską mąkę. Ale w czym piec?
W domach mamy w większości piekarniki elektryczne. Popularne kiedyś kuchenki z pierkarnikiem gazowym odnoszę wrażenie iż są obecnie w odwrocie a poza tym trudniejsze w opanowaniu ze względu na właściwości ogrzewania gazem - wilgotność. A już na pewno nie nadają się do pizzy.
No to co z tym domowym piecem elektrycznym jest nie tak?  Temperatura. Ta jaką osiągają nasze piekarniki zazwyczaj nie przekracza 250 stopni Celsjusza. Pizza w takich warunkach piecze się lekko licząc kwadrans a mokre składniki jak świeże pomidory czy pieczarki elegancko puszczają wodę mocząc ciasto wskutek czego otrzymujemy ciaplytowaty placek z przypalonym u góry serem. Temperatura powinna być jakieś 100 stopni wyższa co pozwala upiec pizzę w czasie 3-5 minut a woda ze składników odparowuje szybciej niż wsiąka w ciasto. Ten krótki czas pozwala jednocześnie zachować "wilgotność" sosu pomidorowego , który przy długim pieczeniu po prostu by wysechł zostawiając tylko suchą czerwoną plamę na powierzchni ciasta. Właśnie dlatego  nieudolnie zrobiona pizza często jest oferowana z przeróżnymi dodatkami w postaci ketchupu czy pożal się Boże sosów. Profana i łatanie dziurawego. Dobrze upieczona pizza i przygotowana z dobrych składników nie wymaga absolutnie żadnych uzdatniaczy. Potrzeba jedynie smacznego, lekkiego winka albo piwa.

No to weźmy popularny piec elektryczny do pizzy, czy będzie dobrze?
Będzie tak samo dobrze jak kiełbasa z patelni grilowej zrobiona w domu przyrównana do kiełbaski prosto z grilla. Nic nie zastąpi aromatu jakiego nabiera pizza piekąc się kilka centymetrów obok rozpalonych szczap drewna.
Czy teraz już wiadomo, dlaczego tak trudno o prawdziwą pizzę w Polsce i nie tylko? Wielu z was było pewnie we Włoszech i próbowało na miejscu pizzy i teraz ma ochotę zaprzeczyć jakoby w Italii była taka super ta pizza. Niestety tam gdzie zaglądają dzikie chordy turystów tam nie ma prawdziwej włoskiej kuchni. Nawet Włosi przywiązani do swojej tradycji kulinarnej opartej na dobrych i świeżych składnikach nie są głupi i doją turystów ile wlezie. W małych cichych trattoria-ch czy osteria-ch na uboczu zostawiają dla siebie to co najlepsze.

Czy Włosi to jedzą?

Jedzą???? aż się ciśnie bardziej dosadne słowo na usta... O pizzerię można się potknąć na każdym rogu. O odpowiedniej porze wystarczy zamknąć oczy i pójść tam gdzie nos pokieruje. Traficie bez pudła.
Na pizzę są w zasadzie dwie pory, pierwsza to pora obiadowa czyli czas pomiędzy godziną 13 a 14. Druga pora to wieczór, tak po 18-stej. Przy czym nie wszystkie pizzerie i nie każdego dnia otwierają swoje podwoje w porze obiadowej. Tutaj w ramach ciekawostki albo zajawki na kolejny temat należałoby wspomnieć nieco o "porze obiadowej". Jest to coś rzadko spotykanego w Polsce ale nie jest to również typowa dla południa siesta. Zazwyczaj ma to postać godzinnej przerwy w pracy kiedy kto tylko może to ucieka z pracy, często grupkami i zmiata do ristorante na jakieś jedzonko. Bardzo często jest to pizzeria oferująca również inne przysmaki w tym popularny wszędzie kebab.
No a wieczorem to wiadomo, albo rodzinna kolacyjka (raczej późny, drugi obiad) albo spotkanie ze znajomymi przy pizzy właśnie przywiezionej na zamówienie. Bo ten drugi sposób zamawiania pizzy jest tutaj bardzo popularny. Oprócz pizzeri będących de facto restauracjami są również małe lokale nastawione na zamówienia telefoniczne tudzież na wynos gdzie często poza pojedynczym plastikowym stolikiem trudno znaleźć miejsce i warunki do spokojnego zjedzenia.
Pizzerie mają ruch przez cały tydzień. Jeśli jedna ma jakiś dzień wolny w tygodniu (np poniedziałek, jak muzea :) ) to możemy być pewni, że najbliższa po sąsiedzku pizzeria będzie w tym dniu otwarta. Czasem odnosi się wrażenie, że świat mógłby się walić a włochów to nie ruszy. BASTA! usłyszymy chyba dopiero kiedy zabraknie dobrego, swojskiego jedzenia i wina...

Ileż można zjeść pizzy?

Dobrego nigdy za wiele powiedzą jedni, drudzy wyciągną tabelkę z kalorycznością posiłków. Jeszcze inni krzykną precz z fast foodem. Tylko czy pizza z prawdziwej włoskiej pizzeri jest fast foodem? jedzona w domu niczym królewskie danie w towarzystwie wina i innych rarytasów no i przygotowana bez wspomagania się całym układem okresowym pierwiastków?

Ilekroć wspomnę wypady na pizzę w Polsce zawsze wyłania mi się ten sam obraz. Obraz po. Czyli wydęty brzuch utrudniający sprawne dotarcie do domu i wstręt do jakiegokolwiek jedzenia przez najbliższe kilka godzin a do pizzy w ogóle. Ciężki drożdżowy placek z ogromną ilością dodatków z marnym sosem pomidorowym ale ratowany zestawem firmowych sosów jako dodatków. Bleeee. Takiego czegoś nie da się zjeść ze smakiem a po drugie trudno polecać ze względu na toksyczność i kaloryczność takiej potrawy. Tego rzeczywiście lepiej nie jeść za dużo.
Co innego włoska pizza, lekka i smaczna bez tego wszystkiego co w jedzeniu zbędne. Po zjedzeniu człowiek nie czuje absolutnie żadnych negatywnych skutków spożycia obfitego posiłku. Pozostaje za to wspomnienie po wspaniałym smaku i chęć na kolejne rendez vous z królową Małgorzatą...

Wracając na koniec do pytania postawionego na początku a mianowicie dlaczego ten placek jest taki popularny nasuwa się kilka wniosków.
Potrawa jest niewyszukana i tania bo przecież to kuchnia ludzi prostych. To włoscy imigranci przywieźli między innymi pizzę do Stanów Zjednoczonych w czasach wielkiej emigracji (tak, włosi tez coś takiego przeżyli tylko trochę dawniej niż my). Jeśli coś złapało w Stanach to światowy sukces murowany. Czy kuchnię chińską spopularyzowali Chińczycy? czy raczej może amerykanie chińskiego pochodzenia? mechanizm wydaje się ten sam. Każda mniej czy bardziej głupia moda czy trend spopularyzowany w USA trafia prędzej czy później do najdalszych zakątków świata i jest przyjmowany bezkrytycznie. To co, źle że jemy w Polsce pizzę? źle jeśli zapominamy o swojej kuchni, o swoich korzeniach i tradycjach. Dobrze bo poznajemy choć odrobinę zwyczaje innych kultur. W całym tym poznawaniu jednak obcych delikatesów dobrze byłoby umieć odróżnić autentyk od tandetnej podróbki. Podróbki, którą tłumaczy się "dostosowaniem" do naszych podniebień. Jakoś trudno mi się pogodzić z faktem, że na każdym kroku "kreatorzy smaku" (co to u licha za stwór???) wmawiają mi czego chce moje podniebienie. A ono nie chce zakalcowatego gniota utopionego w sosie czosnkowym. Tak samo jak nie chce tablicy Mendelejewa w jedzeniu. Amen.

sobota, 17 listopada 2012

Liebster Blog

 

 Bardzo chciałam podziękować -Katerinie z bloga Mi abstracción - Moja abstrakcja za nominacje i zaproszenie do zabawy. :)..

"Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za "dobrze wykonaną robotę" Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował."


 Oto lista pytań od Kateriny wraz z moimi odpowiedziami :
1. Jaki jest Twój ulubiony kolor?
Niebieski
2. Kto w momencie odpowiadania na moje pytania siedzi/stoi koło Ciebie?
Nikogo nie ma.
3. Ulubiony dźwięk?
Głos mojego męża z rana:)
4. Co/kto Cię inspiruje?
Szukam wszędzie:).
5. Czym dla Ciebie jest szczęście?
Moja rodzina.
6. Sposób na chłodne wieczory?
Gorąca herbatka z cytrynką, kocyk  no i obowiązkowo mój mąż obok:)
7. Czego nigdy nie zapomnisz?
Moich włoskich wakacji:)
8. Sposób na stres?
Szydełko
9. Opisz siebie w trzech słowach.
rodzina, porządek, słodycze
10. Robisz to, co lubisz?
Tak
11. Jakie masz plany na przyszłość, jakie masz marzenia?
Planów nie robię, biorę to co życie przynosi a marzę o czymś małym i ciepłym :)

Moje pytania:
1.Jaki zakątek Polski chciałabyś odwiedzić?
2. Na które danie wigilijne /świąteczne czekasz najbardziej?
3. Z jakiego dania słynie Twój region?
4. Wolisz sprzątanie czy gotowanie?
5. Jaki sport uprawiasz?
6.Co lubisz robić?
7.Czego nowego nauczyłaś się ostatnio?
8.Twoja ulubiona pora roku?
9. Z jakiego kuchennego gadżetu  korzystasz najczęściej?
10.Wolisz orzechy laskowe czy włoskie?
11. Pijesz espresso czy latte?

Blogi, które zapraszam do zabawy:
http://szydelkoikarteczki.blogspot.it/
http://waltance.blogspot.it/
http://decoupage-ewy.blogspot.it/
http://christina-art.blogspot.it/
http://elis-zamiast.blogspot.it/
http://mojaprzystan-ila.blogspot.it/
http://mojewnetrzarskieja.blogspot.com/
http://syndromkurydomowej.blogspot.com/
http://kreatywnezycie.blogspot.it/
http://sielankowedzierganie.blogspot.it/
http://uroczydetal.blogspot.it/


Zapraszam!

piątek, 16 listopada 2012

Na co komu dziadek do orzechów.


Witam moich nowych podglądaczy i obserwatorów. Zachęcam do komentowania, bo tak na prawdę to Wasze komentarze nadają życie temu blogowi. Moje wpisy bez Waszych komentarzy są jak pusty dom...

Dzisiaj będzie krótko i zwięźle. Mam nadzieję, że post o kawie był do przebrnięcia. Trochę tego wyszło.

Wczoraj, jak co tydzień, powędrowaliśmy z rana na pobliski targ i kupiliśmy pyszne włoskie, świeże orzechy Co ciekawe, tutaj osobno i w innych cenach oferowane są orzechy świeże, tegoroczne oraz te starsze suche.  Im świeższe tym droższe oczywiście. Nie trzeba również specjalnie dopytywać skąd pochodzą bo sprzedawcy nie mają problemu z podawaniem takich informacji, nawet jeśli często odwodzą tym od zakupu. bo nie wszystko pochodzi z Włoch na przykład.
Skoro mamy orzechy to wypadałoby je w czymś wyłożyć. Jako, że na wygnanku brak mi ciągle jakiś koszyczków to po pysznym obiadku postanowiłam wziąć się do roboty i poczynić koszyczek na orzechy w  świątecznych już barwach czyli nieco czerwieni.
Pomysł i od razu realizacja, bo inaczej nic by pewnie z tego nie wyszło.Wszystko oczywiście uszyłam ręcznie, niestety nie posiadam maszyny.
Najpierw miał powstać koszyczek z okrągłym dnem ale po wycięciu materiału szybko zmieniłam koncepcję, bo zabrakło pomysłu  jak to wszystko pozszywać hihi. Tak więc szybko przeszłam do nieco mniej pokrętnego planu B dającego realne szanse na powodzenie.
No i jest....nooo śmiało koszyczku pokaż się...
Nie jest on idealny,  ma trochę niedoróbek, bo to mój pierwszy taki twór ale i tak z efektu jestem zadowolona, bo orzechy mają swoje miejsce:)  i trochę świątecznego nastroju mam już w domku.A poza tym to mój koszyczek, samodzielnie zrobiony i to nie jest moje ostatnie słowo!

czy wiesz że...

- orzechy włoskie bogate są w witaminy A, C, E, K, PP i z grupy B, a także w garbniki, flawonoidy, karotenoidy, nienasycone kwasy tłuszczowe oraz sole mineralne – wapń, magnez, fosfor, miedź
-są bardzo kaloryczne (650 kcal w 100g) ale zalecane są w codziennej diecie jako bogate źródło witamin, minerałów i niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych (NNKT), które ze względy na obniżanie poziomu „złego” cholesterolu, pełnią istotną rolę w profilaktyce przeciwmiażdżycowej
-są świetnym źródłem przeciwutleniaczy. Zawierają bowiem silny antyoksydant – kwas elagowy, który blokuje szlaki metaboliczne, prowadzące do rozwoju nowotworu
- zawierają więcej przeciwutleniaczy i o lepszych właściwościach zdrowotnych niż jakiekolwiek inne orzechy





Dostałam kolejną nominację, tym razem z blogu Pyrowy zakątek. Bardzo dziękuję:)



Jaki jest tytuł Twojej ulubiona bajki z dzieciństwa?
"Przygód kilka wróbla ćwirka "
Którą zabawkę z "wczesnej młodości" pamiętasz najlepiej?
nie pamiętam
W jaki sposób odrywasz się od codziennego zgiełku?
odpoczynek przy gorącym kubku z herbatką
Wolisz zapisywać piękne chwile na filmie czy na fotografii?
fotografia
Jaki jest Twój zapach dzieciństwa?
pieczonego ciasta
Co zabrałabyś ze sobą na bezludną wyspę?
szydełko i kordonek:)
Czy jest miejsce, do którego chętnie wracasz? Jakie?
 rodzinny dom
Czy posiadasz rzecz, którą przechowujesz od wczesnego dzieciństwa? Jaką?
miśki i lale:)
Gdzie w domu spędzasz najwięcej czasu?
teraz mam kuchnie i pokój w jednym :)
Jesteś optymistką, czy raczej pesymistką?
 optymistką
Jak brzmi Twoje życiowe motto?
damy radę :)

Miłego dnia Wam życzę!

środa, 14 listopada 2012

Un caffe, per favore.

Nadszedł chyba czas zrobić krok na przód w rozwoju bloga. Aby tchnąć nieco więcej życia w ten internetowy byt postanowiłam od czasu do czasu w miarę możliwości wzbogacić go jakimś postem tematycznym. Ponieważ włoska codzienność dostarcza sama tematów będzie to więc rzecz o zwyczajach tubylców, o tym co jest dla nich ważne a co ich w ogóle nie rusza i jak w tym wszystkim odnajduje się obywatel wychowany za żelazną kurtyną daleko od kolorowego świata.

Allora, czas zacząć :)
Na początek więc wielka choć taka mała miłość Włochów czyli espresso. Dowodów na tę miłość nie trzeba specjalnie szukać ani nikogo pytać czy lubi kawę. Wystarczy popatrzeć na ilość barów w najbliższym  otoczeniu, gdziekolwiek na półwyspie apenińskim byśmy się nie znaleźli. Oczywiście bary te są pełne amatorów czarnego naparu od samego rana aż po wieczór.
Zabawnym dowodem tego umiłowania kawy jest nasz sąsiad, który codziennie rano w drodze do pracy, 30 metrów po wyjeździe z osiedlowego garażu parkuje przed pobliskim barem i tak właśnie zaczyna  dzień :) To musi być miłość. Oczywiście rzecz ma miejsce około godziny 8 rano a w barze jest już gwarno i pachnie tak, że nawet ktoś kto kawy nie lubi pić, urzeczony będzie zapachem świeżo mielonej i parzonej espresso.
Ale miało być o kawie a nie sąsiadach sączących o świcie napój zamiast pędzić na złamanie karku do pracy jak ma to miejsce w Polsce (żebyśmy coś mieli chodziaż z tego pośpiechu poza chorobami). Kawa i zwyczaj jej picia jest tutaj silnie zakorzeniony. Oczywiście tu nie tylko o picie chodzi, bo przecież i w Polsce kawę się piło, nawet kiedy trudno było o nią w sklepie ale o tradycję przygotowywania naparu i wręcz celebrowanie tych czynności.
 Skupmy się na espresso czyli chyba najbardziej znanym sposobie podania kawy. Czym w zasadzie jest to espresso? Wbrew pozorom nie chodzi tutaj o mikroskopijną dawkę zwykłej zalewajki. Mała ilość to tylko jeden z atrybutów małej czarnej tego typu. Prawdziwe espresso opisane jest przez normy (tak, przepisy określają z czego i jak ma być przygotowany napój). A konkretnie? a konkretnie napar otrzymuje się poprzez przepuszczenie gorącej wody pod wysokim ciśnieniem przez ubitą w filtrze porcję kawy o wadze 7 gram w maszynie zwanej ekspersem. Oczywiście mówiąc o porcji kawy mamy na myśli kawę odpowiednio zmieloną, drobno zmieloną. Uff, brzmi strasznie technicznie. A wszystko to wynika z troski Włochów aby żaden amerykanin nie nazywał swojego wiadra popłuczyn tak samo.


Czy wiesz że...

- espresso narodziło się w Turynie w 1884 roku. Z tego miasta lub jego okolic pochodzi z resztą większość znanych w świecie produktów jak pyszna Nutella, słodycze Ferrero, Lavazza czy wermuty Martini...

- Włosi, pomimo iż to właśnie ich kawa jest najbardziej znana na świecie wcale nie sa największymi konsumentami "czarnego złota". Na rodzinę przypada tu rocznie "tylko" 37 kilogramów kawy... Czołówka spożycia to USA, Brazylia, Niemcy czy Japonia.

- filiżanki w barze nie bez powodu leżą na półeczce u góry ekspresu. chodzi o ich temperaturę. Ta odrobina kawy jaką jest espresso ostygłaby bowiem natychmiast po wlaniu do zimnej filiżanki...

- szklanka wody podawana często w barach służy przepłukaniu ust aby móc w pełni docenić smak naparu


Trochę fizyki w espresso czyli...

                1. ilość kawy to 7 gram na porcję napoju
                2. czas zaparzania nie dłużej niż 25 sekund
                3. temperatura wody na wyjściu z maszyny musi osiągać 90 stopni
                4. ciśnienie wody to około 9 bar

Bardziej ogólnikowa jest tzw zasada 4M, która dobrze oddaje ducha espresso i pokazuje jakim defacto rutuałem jest już samo parzenie kawy.

                Miscela czyli mieszanka kawy
                Macinadosatore mielenie czyli dobry młynek
                Macchina espresso czyli maszyna
                Mano del barista czyli dobra ręka specjalisty od parzenia kawy

No dobra, a co z kafetierkami (Moka)? To proste urządzonko do parzenia kawy w najbardziej znanej formie powstało w 1933 roku dzięki Alfonso Bialetti (tak, to ten sam znany w Polsce również z patelni czy innych akcesoriów nie tylko do kawy). Sam kształ kafetierki Bialetti stał się na tyle kultowy, że trafiła ona nie tylko do włoskich muzeów ale również na ekspozycje w Nowym Jorku. Oczywiście jeśli idzie o samą ideę parzenia kawy ciśnieniowo to Moka Bialetti nie była tutaj wynalazkiem rewolucyjnym, była jednak prostsza w obsłudze od swoich poprzedniczek. Za przykład niech posłuży tutaj caffetiera napoletana wymagająca więcej zabiegów i ostrożności aby przygotować napój.


Wracając jednak do samej kawy, to ta przygotowana w kafetierze nie jest  prawdziwym espresso, nawet jeśli pita w mikroskopijnych ilościach z naparstka (bo przecież nie filiżanki w naszym polskim rozumieniu :) ). Oprócz niespełnienia warunków "technicznych" kawa z moki ma istotny brak w stosunku do espresso czyli nie ma pianki zwanej crema. Co nie oznacza, że kawa z moki musi być taka  "zwyczajna". Jak nakazuje neapolitański zwyczaj, ozdabiamy kawę pianą z utartego cukru. Jak to zrobić? podczas zaparzania kawy uważnie wyczekujemy momentu kiedy pierwsza strużka napoju zacznie się przelewać do górnego zbiorniczka. Szybko odlewamy niewielką ilość do filiżaneczki a resztę odstawiamy z powrotem na kuchnię. Do tego co w filiżance, dodajemy cukier w ilości mniej więcej 1 łyżeczki na każdą porcję napoju. I ucieramy aż całość nabierze w miarę gładkiej konsystencji i kremowy kolor. oczywiście lepiej na początku wlać mniej kawy i ewentualnie później dolać kilka kropel w razie potrzeby. Wlanie zbyt dużej ilości na początku powoduje, że aby otrzymać "krem" trzeba dosypywać znaczne ilości cukru którego nie uda się wykorzystać później. Po drugie, ta pierwsza strużka kawy która jest bardzo gęsta, to kwintesencja naparu więc im więcej użyjemy jej do cukru tym mniej będzie jej w samym naparze. Odrobina ćwiczeń pozwala szybko opanować tę neapolitańską sztuczkę. Następnie w każdej filiżance umieszczamy po łyżeczce cukrowego kremu i zalewamy gorącą kawą z kafetierki. Rozpuszczający się krem utworzy piękna piankę na powierzchni, którą warto jednak zamieszać aby słodycz cukru lepiej rozeszła się po napoju. Oczywiście pianka zostanie na powierzchni.

Czy wiesz że...



- kawy nasypanej do moki nie ubijamy, filtr ma być wypełnony "z górką"

- mycie kafatiery to zabieg prosty ale należy używać tylko czystej wody. żadnych detergentów!!!!dlaczego? mają negatywny wpływ na smak kawy. Nowo zakupiona kafetiera "dojrzewa" i dopiero po jakimś czasie użytkowania oddaje właściwy aromat kawy. Użycie detergentu niszczy ten efekt.

- często na dnie mokrej kafetiery pozostawionej do wyschnięcia rośnie pleśń. Nie jest ona niczym niezwykłym i nie ma sensu z nią walczyć. Oczywiście przed parzeniem kawy płuczemy dolny zbiornik i tyle. jeśli komuś sama świadomość jej obecności przeszkadza to dobrym sposobem jest rozgrzać po umyciu dolny zbiornik na kuchence tak aby resztki wody odparowały. Pleśń się nie pojawi.




Czy to wszystko? nieeeeeeeee. Z resztą żeby opisać wszystko należałoby raczej napisać książkę niż krótki materiał na bloga. Przecież wszyscy znamy pyszne cappuccino czy latte macchiato chociażby. Sztuka przygotowania mleka to zupełnie osobny rozdział tej historii. Kluczem do właściwego przygotowania mleka jest temperatura i odpowiedni sprzęt spieniający. Z praktyki powiem tylko, że najłatwiej i najtaniej przygotować mleko za pomocą prostego urządzonka powszechnie dostępnego, na bateryjki ze śmieszną sprężynką na końcu. Dostępne za pół darmo w znanym szwedzkim markecie wnętrzarskim... Wszystkie spieniacze parowe mogą się schować. Te w ekspresach barowych dają radę, te będące elementem domowych ekspresów do kawy można sobie odpuścić ewentualnie używać do podgrzania mleka.

było trochę techniki, nieco historii a gdzie w tym wszystkim przeciętny Włoch i jego codzienność?

No dobrze, kawka z rana i co dalej? Przed czy po śniadaniu? odpowiedź jest prosta. Do śniadania.
Nie ma nic pyszniejszego i pożywniejszego na śniadanie (z włoskiego punktu widzenia) niż espresso i słodki, jeszcze ciepły rogalik (brioche), z którego czekolada (tutejsza nutella żeby nie było wątpliwości) aż wycieka. Czyli już wiemy dlaczego siąsiad tak się poświęca z rana :) A co potem? a potem to już czeka się na okazję, żeby oderwać się od pracy i pójść z kolegami na kawkę...średnio 3-4 razy w ciągu dnia. Po takiej ilości kawy przeciętny Polak ma dość jeśli w ogóle dotrwa do południa. Na północy to popijanie odbywa się przy dostępnych na każdym kroku automatach. Wbrew pozorom parzą całkiem dobrą kawę mieloną na miejscu tzw wewnątrz a nie z gotowej mieszanki. No i crema musi być  obowiązkowo. Co innego spotkać można na południu. Często zdarzało się, że u męża w biurze w trakcie pracy, sekretarka przygotowywała kawę dla wszystkich w ogromnej kafetierze postawionej na zwykłej grzałce gdzieś na środku biura. Wyobraźcie sobie pracę w takim biurze gdzie zaczyna roznosić się przepiękny aromat parzonej kawy z kafetierki już bucha para i towarzyszy temu cudowne bulgotanie zwiastujące rychłe nadejście przerwy na małą czarną...
Kawa jest również ważnym elementem innej włoskiej miłości czyli wieczornych imprezek ze znajomymi. Taka wyżerka i popijawa (nie bójmy się nazywać rzeczy po imieniu) przeplatana burzliwymi dyskusjami  kończy się zazwyczaj koło północy wspólnym espresso. Potem już tylko złapać oddech i można wsiadać za kierownicę. A że nawet usta jeszcze czerwone od wina to nic.

Kawa łagodzi obyczaje?

Jak widać, kawa to nie tylko napar, filiżanka, ekspres czy bar. Do kawy jest jeszcze ważne towarzystwo. O ile dość oczywiste jest picie kawy z kolegami w pracy (włącznie z przełożonymi bo tutaj łatwo zaciera się granica podwładny-przełożony) czy ze znajomymi/rodziną na wieczornych spotkaniach to inaczej sprawa wygląda jeśli komuś uda się zapuścić nieco bardziej na południe półwyspu.
Kiedyś w poszukiwaniu greckich ruin na południe od Neapolu musieliśmy zapytać o drogę w małej miejscowości. Oczywiście najlepszym miejscem aby to zrobić był bar. A co w barze? cieplutko, wszechogarniający zapach kawy, miła pani za barem i kilku wesołych staruszków pociągających grappę między łykami kawy. Wchodzimy, ładnie się witamy adekwatnym do pory "buonasera" i w tym momencie kiedy  zacznamy mówić, że nie do końca wiemy gdzie jechać jeden z tubylców z rozbrajającą, południową szczerością i serdecznością pyta: vuoi un caffe?...  I nie ważne, że jesteś obcokrajowcem, że trudno cię zrozumieć jeśli mówisz włoskim "podręcznikowym" i zawracasz głowę pytaniami o drogę. Ech gdyby tak w Polsce ludzie potrafili mieć chociaż odrobinę tej serdeczności i bezinteresowności wobec siebie...Ot tak zaproponować komuś obcemu kawę, poświęcić kilka minut na wytłumaczenie drogi, naszkicowanie mapki i pomachanie na dowidzenia.


środa, 7 listopada 2012

Prezenty gwiazdkowe :)

 Witam moich pierwszych obserwatorów i podglądaczy:)

Dzisiaj kolejna porcja moich robótek.
W tym roku znowu postanowiłam obdarować moją rodzinkę moim osobistym rękodziełem,w tamtym roku były krzyżyki a teraz przyszedł czas na szydełko:)
Udało mi się ukończyć te większe projekty i oto one:










U mnie jak widać mnóstwo słońca, kwiaty na moim tarasie ciągle kwitną a z okna roztacza się piękny widok na ośnieżone szczyty:) 




 Życzę Wam słonecznego dnia!


piątek, 2 listopada 2012

Szydełkowo i krzyżykowo

Prezentuję kilka moich pierwszych szydełkowych prac. Na początku powstawały oczywiście drobiazgi potem coraz większe i wymagające więcej cierpliwości prace.

Poduszkę dziergałam tydzień ale efekt wart był poświęcenia:)
 Mały przerywnik po wydzierganiu poduchy i przynajmniej szybki i zadowalający efekt.


Ta była pierwsza, specjalnie szukałam prostego wzoru.



a ta serweta okazała się ogromna, jak na drugą w życiu samodzielnie wyszydełkowaną :)


Zazdroska jak na razie to moje największe dzieło. Powędrowała do moich rodziców w prezencie urodzinowym. Niestety nie posiadam ładniejszych zdjęć.


To moje pierwsze drobiazgi, serwetka pod butelką na mleko napsuła mi najwięcej krwi, bo robiona bez wzoru i ciągle się falowała:) Kwiatki to oczywiście najłatwiejsza ozdoba. 


No i mój krzyżykowy obrazek. Odkąd opanowałam szydełko krzyżyki zeszły na dalszy plan.

czwartek, 1 listopada 2012

1 listopada Festa Ognisanti

Danuta Gellnerowa

Dla tych co odeszli

Dla tych
Którzy odeszli
W nieznany świat,
Płomień na wietrze
Kołysze wiatr.
Dla nich tyle kwiatów
Pod cmentarnym murem
I niebo jesienne
U góry.

Dla nich
Harcerskie warty
I chorągiewek gromada,
I dla nich ten dzień –
Pierwszy dzień
Listopada
.


 ...odeszli po to by żyć
 I tym razem będą żyć wiecznie...


  Tu raczej pusto i spokojnie. Dla wielu to po prostu dzień wolny od pracy, robią pranie, plewią ogródki....